Witajcie!

Wigilia, dawno, dawno temu. Mała dziewczynka wącha kieliszek wina (spokojnie, tylko wącha). „Rodzynki! Czuję rodzynki!” krzyczy. Ale z każdej strony słyszy tylko, że to niemożliwe. Przecież wino robi się z winogron. Wino pachnie winem, nie rodzynkami. Ponad 10 lat później otwierałam butelkę wina, którą dostaliśmy na Święta. Tak, w wigilijny wieczór. Amarone. Czy nazwa coś mi mówiła? Wtedy niekoniecznie. Ale w momencie, w którym wzięłam pierwszy łyk i pierwszy raz poczułam jego aromat, już wiedziałam. To właśnie ten zapach, który czułam jako 8 – letnie dziecko (tak, można pamiętać zapachy tak długo, to właśnie zapachy najlepiej zachowują wspomnienia). Rodzynki. Naprawdę czułam rodzynki. Kto by pomyślał, że po tylu latach można trafić na coś tak dalekiego. A skoro już to znalazłam, to nie zamierzałam znowu tego zgubić. I tak się zaczęło. Degustacje, szkolenia, dziesiątki książek i setni wypitych win (to naprawdę ciężka praca). I wtedy zrozumiałam. Większość ludzi nie rozumie, że wino może pachnieć inaczej niż winogronami, większość ludzi nawet nie zauważa, że wino pachnie. Też na początku nie zawsze w to wierzyłam. Pewne zapachy są wręcz niewiarygodne. Ale bat jednego z Mistrzów Polski Sommelierów nad głową potrafi zdziałać cuda. Teraz już wiem, że naprawdę dziwne zapachy można znaleźć w winie. Trzeba tylko umieć szukać.